جوان در کلام امام علی علیه السلام

منظور ما از دوران جوانی در این نوشتار و به طور کلی در بین روایات اسلامی همان معنای متعارف است که شاید نیاز به تعریف نباشد؛ ولی برای آگاهی بیشتر مقداری توضیح لازم است. برای فهم معنایی که در روایات اسلامی و احادیث از یک واژه اراده شده است، باید به معنای متعارف و کاربردی آن در بین مردم رو آورد که خوشبختانه شناخت این مقدار، از راه مراجعه به کتاب لغت و استعمالات عربی امکان پذیر است.1
فخر الدین طریحی صاحب کتاب مجمع البحرین که آشنا به معانی الفاظ قرآن و احادیث است، در زمینه جوانان می نویسد: «وقتی گفته می شود: «صبی به جوانی رسید»، منظور از جوانی (شباب) دوران قبل از کهولت است. «فی الحدیث: ابن ثلاثین سنة یسمی شاب» و در حدیث وارد شده است که فرد سی ساله را جوان گویند.2 بنابراین، پایان سن جوانی سی سالگی و آغاز آن با خاتمه یافتن دوران صباوت و بچگی است.
راغب اصفهانی در کتاب مفردات قرآن خود این را می نویسد که: «صبی کسی است که به حدّ احتلام (بلوغ شرعی) نرسیده باشد.»3 پس شروع سن جوانی با بلوغ رسیدن دختر و یا  پسر شروع و تا سی سالگی ادامه پیدا می کند.
دوران جوانی، دورانی است کع توان درک زندگی به صورت مجمل و شناخت فردی در حدّ سطحی در انسان پدیدار می شود و هرچه زمان می گذرد این درک و شناخت عمیق تر می گردد با آشکار شدن آثار تغییرات روحی و جسمی در شکل ظاهری و کارهای جوان، یک دوران کاملاً متفاوت آغاز می گردد که غالباً از سنین بلوغ آغاز شده و تا زمانی که شور و نشاط جوانی با شدت و ضعف خود وجود دارد (غالباً در اطراف سی سالگی) ادامه می یابد.
بعید نیست که زمان فعال دوره جوانی با دوره رشد عقلی و جسمی همراه باشد. طبق برخی روایات اسلامی نهایت رشد عقلی تا 35 سالگی است:
قال علی علیه السلام:
و ینتهی طوله فی ثلاث و عشرین و عقله فی خمس و ثلاثین و ما کان بعد ذلک فبالتجارب
طول قامت فرزند در 23 سالگی و رشد عقلی او در 35 سالگی پایان می یابد و هرچه پس از این است در اثر تجربه و آموزش است.4

جوان در کلام امام علی علیه السلام:

ادامه مطلب...